In het hart van de Veluwe ligt het grootste stuifzand van West-Europa: het Kootwijkerzand. Hier zie je hoe een groot deel van de Veluwe er vroeger uit heeft gezien. Je snapt ook gelijk waarom dorpen beschermd moesten worden tegen het oprukkende stuifzand. Vanaf de uitkijktoren aan de westkant heb je een prachtig uitzicht over het gebied. Korte en langere wandelroutes leiden je over de zandpaden. Struinen dwars door het gebied mag niet, maar bij de uitkijktoren kun je volop spelen in het zand.
Het stuifzandgebied zou zich in natuurlijke omstandigheden zelf in stand moeten kunnen houden. Het is qua omvang groot genoeg. Helaas is de balans behoorlijk verstoord. Door te veel stikstof groeit het Kootwijkerzand snel dicht. De boosdoener is vooral de exoot grijs kronkelsteeltje, ook wel bekend als tankmos. Deze soort vormt in korte tijd grote mostapijten. Niet alleen verdringt hij zo inheemse grassen en mossen, het zand kan ook niet meer stuiven. Staatsbosbeheer verwijdert dan ook regelmatig de laag mossen en grassen. Ook verwijderen we jonge boompjes. Zo houden we het zand open en stuivend.
