Jenny's uil

Ik schrik. Stap achteruit. Grijp mijn camera. Met veel misbaar klautert een dier omhoog in de holle stam. Hoog boven me lijkt de boom te exploderen. Veren fladderen rond, gekrijs klinkt, een grote bruine vogel knalt uit de boom. Pas als het dier enige afstand heeft afgelegd krijg ik haar in beeld. Een bosuil.

Een vertrouwde plek in het Haagse Bos

Vandaag glijdt mijn verrekijker langzaam omhoog langs de vertrouwde bast van een Haagse beuk. Zou ze er zijn? Bosuilen zijn bijzonder honkvast. Ze jagen vanaf uitvalposten in een omgeving van zo’n vierentwintig tot veertig hockeyvelden*. Een leefgebied dat ze op hun duimpje kennen en waar ze in dodelijke stilte jagen.

Jagen in het stille duister

Het verendek van de uil is speciaal aangepast om onhoorbaar te kunnen vliegen. Zo horen zij hun prooi beter. Omdat de oren van uilen op ongelijke hoogte aan de zijden van hun brede kop zitten kunnen ze ook uitmuntend diepte schatten. Uilen leven vooral in een soundscape, een landschap van geluid. Een wereld waarvoor wij mensen ons met door alle ongevraagde herrie van verkeer in het Haagse Bos steeds meer afsluiten. Tot mijn verdriet zie ik steeds meer mensen met oortjes of complete koptelefoons door het bos lopen. Gevolg is dat men steeds dover wordt voor die weldadige natuur om ons heen.

Volwassen worden is linke soep

Bosuilen worden maximaal tien jaar oud. Als uilskuiken of takkeling hangen ze rond het nest. Een gemakkelijke prooi voor de havik die nestelt bij Paleis Huis ten Bosch. In het eerste jaar gaan veel jongen dood. Op de takken rond het nest wordt gevoed door pa en ma. Liefst natuurlijk in de dekking maar als er te veel pottenkijkers of loslopende honden in de buurt zijn, zoeken de dieren hogere vaak kalere takken op. Daar waar de havik jaagt. Wat dat betreft is het een goed idee om in het broedseizoen honden aan te lijnen. Dat geeft uilskuikens meer kans om groot te worden.

Jenny’s uil

De bosbodem van het Haagse Bos krioelt van het leven. Boswachters werken er hard aan om dat intact te houden of zelfs te verbeteren. Tijdens boswerk werken we vooral vanaf de paden. Daklozen vragen we om zo snel mogelijk hulp te zoeken en in ieder geval het bos te verlaten. Afval ruimen we samen met vele vrijwilligers snel op én we vertellen aan eenieder die het horen wil hoe bijzonder het bos is. Mijn voorgangster Jenny was hier een kei in. Of de bosuil waar ik nu naar kijk dezelfde is als de uil van vijf jaar geleden toen ik in het Haagse Bos begon, is onmogelijk te zeggen. Dat het een andere uil is dan vijftien jaar geleden is zeker. Toen begon mijn gewaardeerde, nu overleden collega Jenny hier. De uil in deze beuk zal nog lang Jenny’s uil zijn.

* Hockeyvelden zijn, in tegenstelling tot de qua oppervlakte nogal variabele voetbalvelden, precies een halve hectare.