Nieuws
Ruim een jaar geleden begonnen we in Westerwolde aan een groot natuurherstelproject, gesteund door de provincie Groningen. Ons doel: meer ruimte voor inheemse bomen en struiken, een rijker leefgebied voor insecten en reptielen, en een gezondere bodem. Inmiddels zijn we een jaar verder. En als ik nu door de gebieden wandel, zie ik de eerste beloftes van herstel en houd ik mezelf voor: ‘geduld is écht een schone zaak’. Ik vertel je graag wat we hebben gedaan en wat we zien gebeuren.
Rondom de vennen bij Jipsingboertange en Breedwisch haalden we bomen weg die er niet thuishoren. Ik herinner me nog hoe donker het hier eerst was; de oevers waren dichtgegroeid met struiken en overschaduwd door de enorme Amerikaanse eiken. Nu loop ik langs de open vennen en zie ik het licht weer op de oevers en het water. Daardoor komen er nu, op de kale zandplekken al bescheiden heideplantjes op. Die doen goed hun best. En of er straks ook meer reptielen en hagedissen terugkeren, weten we nog niet, maar de omstandigheden zijn in ieder geval uitnodigend.
Bij Ter Wupping investeerden we met het subsidiegeld in het behoud van heischraal grasland. Zie je daar de koeien grazen, bedenk dan dat zij precies het werk doen waar we op hoopten: het gras kort houden, de bodem openmaken. Door de omheining en vee roosters kunnen de koeien dit werk ongestoord doen en kan het gebied natuurlijker ontwikkelen.
Op andere plekken in dit gebied hebben we geplagd en maaisel uit andere gebieden uitgestrooid. Daar zien we al leuke soorten opkomen. Bijvoorbeeld het zandblauwtje, die doet het hier heel erg goed. Het voelt ook op dit kostbare heischraal grasland als een mooie stap naar herstel.
De bossen rond Ter Apel zijn majestueus en prachtig, maar ook het lastigst. Eeuwenoude bomen staan hier, en toch probeer je ruimte te maken voor de volgende generatie bomen.
We probeerden van alles: akkervarkens die de bodem open woelden, honderden boompjes geplant in beschermkokers, en op plekken de grond machinaal bewerkt. Ik was blij toen ik de eerste jonge boompjes zag groeien. Tegelijkertijd was het frustrerend om te zien hoe rupsen hun bladeren kaal vraten en hoe bramen alweer terugkwamen. “Heb geduld!”, zeg ik tegen mezelf. Want bosbeheer gaat over tientallen jaren, niet over maanden.
Als ik terugkijk, zie ik vooral dat natuurherstel nooit een rechte lijn is. In de vennen en graslanden maakt wat ik zie me blij en hoopvol, in de bossen leren we nog elke dag. Dankzij de provinciale subsidie konden we experimenteren en ervaren wat werkt en wat niet.
Dit jaar is weer voorbijgevlogen. Het is alweer herfst en ook nu is het zo mooi hier. Dan laat ook de natuur alles los en wordt er ruimte gemaakt voor nieuw leven. Ik ben benieuwd wat er volgend voorjaar allemaal opkomt in Westerwolde. Maar eerst: geduld en herfst. Geniet ervan!
Benieuwd hoe de gebieden eruitzien? In dit korte filmpje neem ik je mee langs een paar plekken waar we werkten.
